සොමි සරින් ඉපිද මා නිශා යාමේ.. තණ පත මත්තේ රටා මවමින්, රැඳී සිසිලෙන් පෙරුම් පුරමින්.. උදා කිරණේ පැහැය මවමින්, ඔබ උනි...
ගැටී රළ පෙළ නැගී අහසට නොවී අහසම යළි රළට පැන සගවා සිතේ දුක දිව ඇවිත් වෙරළට පෙණ කැටිති පා මුදු දසන් දී පැන දුවයි...
නන්නාඳුනන ඇස් පිල්ලමක් යට සිහිනයක් තවරන්නට.. අහිතවත් නුඹ ඇවිත් හිතවත්කමක් රැගෙන, පාට තැවරූ සිහිනෙ මනරම් රැදෙන්නට අවසරයි ඉතින්, රඳන්නට නොහැකිමුත් අහිතවත් සහෘදයාණෙනි... කඳුළු ගලනා පාලමක් යට හීන තවරා රැඳෙන්නට... පාට බොඳ...
බුලත් හෙප්පුවක් අරගෙන සුරත් වෙව්ලමින් සිව්නෙත් යාවුන දවසේ විදුලි සැර වැදී සියොලඟ දැවී අළුවුනානම් අද අපි එක පියසේ මගේ හිත අරන්...
පෝය දාට නුඹ ආවම විහාරෙට මගේ සිත වඩී බුදුගෙට පෙර පුරුද්දට දැල්වෙන පහන් අතරින් නෙත් දුටුවාම ඇත ලතවුලක් කහ සිවුරක් දරුවාට...
දේවාලෙට යන පාරේ කඳ සුරිඳුන් පිහිට වෙනවා අපි දෙවියන්ගේ දරුවෝ එනිසා කුස ගිනි නිවෙනවා ඔබ සතයක් නුදුන්නොතින් කඳ කුමරුන්ටත් පෙනෙනෙවා අනේ...
නුඹට උරුම නැති මටද උරුම නැති හිතුවක්කාර හිතක... නුඹට නොදී මං මටම රිදුම් දී තනිවම හ~න බවක් අහසට පොලොවත් පොලොවට අහසත් ළං...
අහස කළුවර වුන හැමදාම වැහි වැටේවි කියලා හිතුවාට කවදාවත් එහෙම වුනේ නෑ රෑ වුනා විතරමයි... මල් පිපුනු හැමදාම සුවඳ දැනේවි කියලා හිතුවාට...
පිනි වැටෙනා සර ඇසෙනා මේ නිශ්චල රාත්‍රියේ... බිඳි හද සුවපත් කරනට නෙතු සොයනා මායිමේ... තරුවක්වත් ඇගෙ තනියට උන්නේ නැතිව කාන්සියේ... සඳ කුමරිය ඉකි...
ගං ඉවුරේ නිසංසලේ නුඹ උන්නේ නිරන්තරේ දෑස බැදුනු හැම මොහොතෙම සිතුවම නුඹ සැරින්සැරේ මගේ ආදර මොනාලිසා// ලඟට ඇවිත් වරින් වරේ සිප ගන්නට...
පුරා දස පෙරුම් නසා රුපු මරුන් පසක් කර ගත්තේ ඔබයි... අවිද්‍යාවක් නොමැති අමිථ්‍යාවක් ද නැති සත්‍ය ධර්මය... දහමට සැගවුණ ලොව අදහම රජයන කාලය...
දසමස කුස හොවා ලෙය කිරට හරවා පොවා ආදරෙන් මා හැදූ ඔබයි අම්මේ මගේ ලොවෙහි වූ සොදුරු සද මඩල ... වැටෙන්නට නොදි අල්ලා...
